ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

               ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

 "ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΣΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ"

Διδακτικό σενάριο  

                 Σχολικό έτος 2010-11,  Ιστορία  Β΄  Γυμνασίου

                  ΔΙΔΑΣΚΩΝ: ΚΟΝΔΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

                           ΚΡΙΤΣΕΠΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ    (ΑΦΗΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ)

                                  ΦΟΥΝΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ (ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΥΠΑΣΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΗ)

                                                           

                                     ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 

       ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ 5ου αι. π.Χ.    

Εισαγωγικό σημείωμα

               Διδακτικό σενάριο με αξιοποίηση του λογισμικού Π.Ι. και του διαδικτύου

                 Σχολικό έτος 2009-10,  Ιστορία  Α΄  Γυμνασίου

              ΔΙΔΑΣΚΩΝ: ΚΟΝΔΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

                                                ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ        

          ΚΕΙΜΕΝΑ ΝΕ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

                               ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

        Εισαγωγικό σημείωμα

            του Ι. Κονδυλόπουλου

Τα ερεθίσματα:

Ø      Η διάλεξη στο σχολείο μας του επικ. Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου κ. Α. Τραυλού με τίτλο «Σχολείο: ο ασφαλέστερος χώρος για τη διαπαιδαγώγηση και τη διαμόρφωση της συμπεριφοράς των παιδιών».

Ø      Το αφιέρωμα της ιστοσελίδας του σχολείου μας με εργασίες των μαθητών της Γ΄ τάξης για τις διάφορες μορφές ρατσισμού.

Ø      Πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή για την αύξηση των κρουσμάτων ενδοσχολικής βίας στην εκπαίδευση και η συζήτηση που επακολούθησε στην τάξη, όπου συμφωνήθηκε ότι για τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας απαιτείται πρόληψη και όχι καταστολή.http://www.megatv.com/article.asp?catid=14693#toppage

Τα κείμενα που μελετήθηκαν: 1. «Λεώνη» της Μαρίας Πυλιώτου, που παρατίθεται στο Ανθολόγιο Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α΄ Γυμνασίου και αφορά ένα κορίτσι που αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα.

2. «Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι μακρύς» της Μαρούλας Κλιάφα, ό.π., όπου ανταλλάσσουν επιστολές ένα κορίτσι με κινητικά προβλήματα με μια συνομήλική της, αλβανικής καταγωγής).

Το σκεπτικό: να παραγάγουν οι μαθητές και οι μαθήτριες, χωρίς προειδοποίηση μέσα στην τάξη σε μία διδακτική ώρα, τα δικά τους αφηγηματικά κείμενα. Τους ζητήθηκε, λοιπόν, να υποδυθούν ένα πρόσωπο που σε κάποια στιγμή της ζωής του βιώνει τον κοινωνικό ρατσισμό και την απόρριψη και να αφηγηθούν σε πρώτο ρηματικό πρόσωπο: α. τι έχει συμβεί , β. τι αισθάνεται και γ. πώς σκοπεύει να αντιδράσει.

Στόχος της εργασίας αυτής ήταν να μεταφερθούν οι μαθητές στη θέση του προσώπου που βιώνει την απόρριψη και να αντιληφθούν τα συναισθήματά του, ώστε να ευαισθητοποιηθούν και να αποφεύγουν ρατσιστικές συμπεριφορές στο μέλλον. Μέσω της ενσυναίσθησης οι μαθητές και οι μαθήτριες καλλιεργούν τη συναισθηματική τους νοημοσύνη και εκφράζουν δημιουργικά τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους. Άλλωστε, αυτό είναι κυρίως το ζητούμενο και όχι η πάση θυσία καλλιέργεια του λογοτεχνικού τους ταλέντου (αν και, όπως είναι φυσικό, όπου κάτι τέτοιο διαπιστώνεται, ενθαρρύνεται και ενισχύεται).

Κριτική: Οι μαθητές και μαθήτριες ανταποκρίθηκαν σε ικανοποιητικότατο βαθμό σε αυτή την εργασία, παράγοντας κείμενα για κάθε μορφή ρατσισμού και αποδεικνύοντας ότι είναι ευαισθητοποιημένοι/ες σε τέτοιου είδους ζητήματα. Μικρό δείγμα γραφής τους παρατίθεται παρακάτω.

                                                                                      ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ:

«Το κορίτσι με το αναπηρικό» …

της μαθήτριας Ελεάννας Σκιαδά,

Α΄ Γυμνασίου Πειραματικού Γυμνασίου Σπάρτης

 Μετά το ατύχημα τα πάντα άλλαξαν! Ο ουρανός της ψυχής μου μαύρισε και ο ήλιος που βασίλευε για πάντα εκεί μέσα, τώρα έσβησε σαν λιωμένο κερί. Δεν αντέχω άλλο αυτή τη συμπεριφορά, αυτό τον τρόπο ζωής. Οι άνθρωποι  γύρω μου μού συμπεριφέρονται λες και είμαι κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι τελείως άγνωστο και πρωτόγνωρο γι’ αυτούς. Πιστεύω πως νιώθουν σαν μικρά παιδιά που για πρώτη φορά κάνουν την απόπειρα να περπατήσουν. Έτσι με αντιμετωπίζουν. Σαν κάτι που φοβούνται να πλησιάσουν, να ζήσουν, να γνωρίσουν. Τα Το μόνο που έχω είναι ένα καροτσάκι αντί για πόδια, τίποτα παραπάνω ή λιγότερο…

  Κάθε μέρα στο σχολείο είναι μία επίγεια ‘’κόλαση’’ για μένα. Τα α παιδιά δε μου μιλούν, δε με πλησιάζουν, αλλά πολλά από αυτά με κοροϊδεύουν και με ειρωνεύονται: ’’Κοίτα πως είναι. Πώς κατάντησε έτσι; ή ‘’Ε! Σιδεροκόριτσο’’ ή ακόμα ‘’Εσύ με το αναπηρικό καροτσάκι!’’. Οι λέξεις αυτές τρυπώνουν σαν μαχαίρι στην καρδία μου και την κόβουν σε χίλια μικροσκοπικά κομμάτια. Κανένας δεν με ξέρει σαν Ηρώ, αλλά σαν ‘’το κορίτσι με το αναπηρικό’’. Έτσι περνούν καθημερινά οι ώρες του διαλείμματος. Αλλά και οι ώρες διδασκαλίας είναι κάτι το διαφορετικό.

 Κάθομαι μόνη μου σε ένα θρανίο κοντά στο παράθυρο, απ’ όπου εισέρχεται άπλετο φως .Δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει όταν χρειάζομαι κάτι και ποτέ η ψυχή μου δεν είναι ήσυχη. Φοβάμαι πώς να μετακινηθώ… Φοβάμαι πώς θα πιάσω το μολύβι μου αν πέσει κάτω… Φοβάμαι μη χτυπήσω… Φοβάμαι…

  Παρόλα αυτά, κάποτε πρέπει όλα αυτά να τα αντιμετωπίσω, και μάλιστα όσο πιο γρήγορα γίνεται! Είναι η πρώτη φορά που δε νιώθω σίγουρη για τον εαυτό μου, που δεν έχω τη σιγουριά και την αισιοδοξία που χρειάζεται. Αλλά θα προσπαθήσω. Και θα τα καταφέρω! Θα τα καταφέρω, έτσι δεν είναι;

                 ΠΡΩΙΝΟ ΑΣΤΡΟ   

         ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄  Γυμνασίου του Πειραματικού Γυμνασίου Σπάρτης μελέτησαν το ποίημα

στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και ζωγράφισαν στην ώρα των Καλλιτεχνικών έργα 

εμπνευσμένα από το ποίημα.

Υπεύθυνοι: Κονδυλόπουλος Ιωάννης,  Βογά Θεοπίστη

Ανοίξτε την παρουσίαση

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

          Πάνω σ΄ ένα ξένο ... ποίημα

     Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄  Γυμνασίου του Πειραματικού Γυμνασίου Σπάρτης μελέτησαν νανουρίσματα

στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και έγραψαν τους δικούς τους σίχους.

                     Διδάσκων: Κονδυλόπουλος Ιωάννης

                                                                     Εισαγωγικό σχόλιο

           Οι στίχοι των μαθητών